8 Aralık 2012 Cumartesi

Ruhsal Diaspora..

Sonbahar'in son gunesi goz kirpiyor yine bir cumartesi gunune.."Ben burdayim; ama aldanmayin. Kendime dahi hayrim yok" der misali... 

Hayat da aynisini yapmiyor mu kimilerine? Kiminin icini kizgin kizgin kavurup tum atesi hissettirirken kimine de varla yok arasi goz kirpiyor. Yanimizdan onlarca beden gecip gidiyor her gun. Her biri ayri gezegen, birbirinin yorungesinden hizla uzaklasan..

Dun unlu Yazar "Murathan Mungan" sehrimize tesrif etti. Kac gundur sabirsizlaniyordum gitmek icin. Cok guzel bir soylesi oldu diyebilirim. TV'de yaptigi konusmalarda oldukca tutuk bir insan olan Mungan, dun aksam bulbul misali konusturdu fikirlerini. Girizgahi cok guzeldi: " Siz dugmelerinizi iliklemis karsimda oturuyorsunuz; oysa ben yillardir butun ciplakligimla yaziyorum."

Ne kadar da dogru! Hangimiz icimizi dokebiliyoruz en yakinizmidakilere tum yalinligiyla? Her an hor gorulme, otekilestirilme, dislanma korkusuyla biraz daha artirmiyor muyuz etrafimizdaki tuglalari? "Ben, ben olarak varim, degerliyim, sayginim." diyemiyoruz maalesef. Adimizin ya da dusuncelerimizin onune ya da arkasina bir etiket, bir unvan, unlem ya da tire koymak zorundayiz maalesef. Benligimizin hicbir kiymeti yok! 

"Insanim" demek ne kadar da anlamsiz kaliyor bu noktada. Bir yanimizda acliktan olenler, obur yanimizda din ugruna 3 aylik bebegini Umre'ye goturup bununla boburlenen dini butun (!!) ademogullari... Bazen nufus mudurlugune gidip "Pardon bu kimligi yanlis vermissiniz sanirim. Ya ben insan degilim ya da insan kavraminda bir yanlislik var"diyesim geliyor. Turumden igreniyorum!

Insan olmakla insan dogmak arasinda oldukca buyuk bir fark var! Canlilarin bir kismi insan doguyor; ama yasarken insanliktan cikabiliyor. Bundan mutevellit, herkes "insanim" dememeli nacizhane... 

Ilaveten, herkes "anne-baba" olmamali. Insanlar testten gecirilmeli once: Dunya'ya getirecekleri varliga ne kadar sevgi, ilgi ve anlayis gosterebilecekleri uzerine... Dogurganlik da tipki Nobel'in dinamiti gibi cok tehlikeli bir ozellik bana kalirsa. Kimi insanlar evlat doguruyor, kabul ediyorm; ama kimileri sadece "eseysiz bolunuyor" fazlasi degil... Ha sokakta iki azgin mart kedisi ciftlesmis; ha iki mahluk uremis. Nezdimde hic bir farklari yok, o Dunya'ya gelen sabiye bir katkilari olmadigi surece.

Bugun insanlarin bu denli agresif, aksi, hircin, homofobik ,nasil bir olumsuz yukleme yapmak isterseniz yapin, olmasini cok da yadirgamiyorum. Bu Ulke'de yasam kotu, insanlik kotu, yasamak kotu... Hangi yana baksam adaletsizlik, esitsizlik ve buna bagli olarak gelisen INSANSIZLIK goruyorum. Sonra Freud'un sozleri cinliyor kafamda: "Insan dogustan kotudur." seklinde.

Bunca kotunun arasinda "iyi" kalmak mi: Ne kadar Rhodora'ysaniz o kadar basarirsiniz... 

Yine ezgilere siginiyorum;


2 yorum:

  1. pek haklı gördüm seni..
    her gün gözümüze gözümüze sokuluyor tüm bu durumlar.
    hele hele küçük bir yer de yaşıyorsan insanların ne kadar da insanlarla uğraştıklarını gördükçe
    muhabbet sohbet
    olmuyor anam olmuyor
    ben başkasını değil beni daha da güçlendirecek fikirleri konuşmak istiyorum, varsa benim fikrime itirazın gel tartışalım..
    bazen şükrediyorum ki gey doğmuşum.

    YanıtlaSil
  2. Anlasilmak guzel bir duygu...
    Ve anlasilmak ender; ama degerli bunyelerde,
    Umut ve onur piriltisi,
    Nacizhane... Tesekkur ederim Kaan'cim ve Mehmet'cim..

    YanıtlaSil