Kar Yagiyor Bu Gece...

     "Daha yalnız olunabilirdi, yalnızlık olmasaydı..." der Emily Dickinson. En sevdigim Amerikali sairlerdendir. Kiriktir cunku, benim gibi... Hayati boyunca cok az insanla konusmus, babasinin olumunden sonra kendini odasina kitleyip kucuk bir camin arkasindan kagitlara yazip verdigi notlarla iletisimini kurmus bir insandir dunyayla.. Yasarken cehennemini olusturmus, kendini yakmaya erken baslamis bir insan...

       Yoruldum. Kendimi ifade etmeye calismaktan, ayni dili konusup ayri anlamlar cikardigim insanlardan. Cok seslilikten biktim. Belki de Dickinson gibi inzivaya cekilme vakti.. Nasil ki hayat umutlarin arkasindan bakiyorsa bize ve verdigi tek sey husransa, bugulu cam arkasindan hayata tutunmak en guzeli olamaz mi?...

         Icinde hissettigin her an aci veriyorsa, disinda kalmak en guzelidir, kim bilir? Sehirde nefes nefese kosturan milyonlar arasinda "cildirtasi bir yalnizlik" yasamaktansa, Himalayalarda kendini dusunceye adamis bir kesisin  yalnizligina gark olmak akla olmasa da ruha selim geliyor.


"her sabah bir dev masalinda uyaninca
hep cocuk kalmak, kurtulmak.."