Kivranan mutluluk...

     Istanbul'da yaninda kaldigim arkadasim geldi dun, bayram ziyareti... Sahili ozlemis, usul usul uzandik yosun kokusunun kenarina... Boz bulanik bir deniz, viran ama vakur bir liman kapisi, yolculara yaslilarin yorgun tebessumuyle selam eden bir kac gemi, tadinda yavan hisler birakan iki bardak cay...

    Benden, senden basladik konusmaya... Kah derine daldik huzunlendik, kah kasvete mahal birakmamak icin espri serpistirdik biraz sohbete... " Yanima gel, ben sana bakarim Huzur" dedi bir ara... "Yapamam Entelim dedim, gelirsem canim daha cok yanar... Kabullendim ben yalnizligi, umut vaat edemem kendime gelerek. Su kucuk sehre buyuk sevgiler sigdirdim, onlarla mutluyum, huzurluyum"dedim. "Gelmek yorulmak benim icin. Her beklenti daha derin izler demek. Her adim bir pismanligin ya da acinin habercisi ve ben cok yorgunum..."

    Yaninda nefes aldigim insanlardan biri benim Entelim... Zeytin gozleri ve sesi huzur veren tinilarla bezelidir. " Sen hic susma olur mu?" derim. " Benden hos sesler cikmiyor, sen konus.. Oylesine rahatlatir insani.."

    Ayriliga yakin sazi ben aldim ele. Onca soru, haliyle bir o kadar da acilim gerekiyordu. " Kabullendim" dedim. " Yalnizligi kabullendim, ara ara savrulsa da icimdeki duygular, atlatmasi daha kolay oluyor artik. Ozel hissettigin birinin sicakligi yoksa ve olmuyorsa, etrafindaki mutluluklara sarilmak gerekiyormus, anladim. Buyuk bir sehir yeni umutlar demek benim icin ve ben bunlari kaldiracak guce sahip degilim." dedim. " Ben varim" dedi. Biliyorum, her kosulda yanimda olacagini; ama yeri gelecek bunun da yetmeyecegini de biliyorum. " O yuzden ben boyle iyiyim Entel'im, hic suyumu bulandirma benim" dedim.

    Yazin ortasinda lapa lapa kara direnmek zor oluyor, farkindayim; ama ne kadar erken kabullenirsen o kadar cabuk dengeyi sagliyorsun. Bedenine bir t-shirt gecirirken ruhunu atki berelerle ortmek ne kadar dengesiz ve zorsa, bedenini de hayatin tesetturune soktugun anda yasadigin dengeleme de o denli rahatlatip yavaslatiyor insani...

    Mantik en buyuk yardimcin oldugu gibi en buyuk dusmanin da olabiliyor zaman zaman... Icinde birileri oluyor sen kafani cevirmek zorunda kaliyorsun. Ruhunda cirpinan duygular oluyor habersiz, dik dik bakip gozlerini cikartiyorsun, sonra bir bakmissin sindirmissin her seyi.. Yavas yavas dikenlerin sarmaya basladigini hissediyorsun etrafini bir sure sonra... Sadece kendin ve yakinlarin gececek kadar temizliyorsun o dikenleri. Arada bir kac uzun diken denk geliyor "ciz" ediyor bir yerler "cibandan iyidir" deyip geciyorsun. Ince ince kaniyorsun, ne farkindalik yaratacak kadar derin ne de lekesiz kalacak kadar yuzeysel... Oldurmuyor da gulmuyor da anlayacagin...

    " Ne yani, bu yasta inziva, oyle mi? Ama neden?" dedi zeytin gozlum...
    Once tebessum ettim biraz buruk, sonra: " 'Oldugu kadar, olmadigi kader' der Mevlana. Ben kabullendim, hayat da kabullenecek" dedim ve yine'geldigimiz gibi, usul usul uzaklastik, yosun kokusunu ve bardaktaki izleri arkamizda birakarak...