Hayat gercekten zor musun, yoksa biz Ademoglu seni zorlastirmak icin elimizden geleni yapiyor muyuz, inan anlam veremiyorum.
Cocuklugumdan beri manik bir adamim, kabul ediyorum. En abartili kahkahalarima dahi gozyasi ilistirebiliyorum, amenna.Mamafih, biraz gozlem yaptigimda neden umutsuzluk goruyorum etrafimda? Bir ben miyim diyorum bu kadar mutsuzluk ve umutsuzluk yuklu olan?
Dise dokunan bir mutlulugum yok diye avaz avaz susuyorum daha ne olsun? En buyuk tepki "tepkisiz kalmakti" hani? Ogretilerimize bakiyorum "duvar or, yok say, gormezlikten gel, 3 maymun ol" seklindeydi. Yapiyorum hepsini bir bir. Seni gormuyorum hayat, seni umursamiyorum, 3 maymunu oynuyorum. "Acimiyor canim, kalbimi kiramadin, mutsuzlugunu ve umutsuzlugunu yuklemeyemedin bana" diyorum, aksini doruklarda hissetsem de. Degisen ne? Hala huzun kiriklari icimi acitiyor...
En cok bizi bize dusurmene sinir oluyorum hayat. Bir adim atmayi dusundugum, konusmaktan keyif aldigim insanlari elimden cekip almana o kadar ofkeliyim ki seni bogmak istiyorum. Sucu sana yukleyerek isin icinden siyrilmaya mi calisiyorum, bilemem; ama hep aynisini yapiyorsun bana. Kalbim ne zaman "kan pompalamaktan" cikip ayni zaman da "mutluluk da yaymaya" baslasa bir koseden cikip engel koyuyorsun onune.
Ya da insanlar gercekten kotu ve sen benim gibi "duygusal moron" insanlara yardimci olmaya calisiyorsun gercekleri gormemiz icin. Gozumuze gozumuze sokuyorsun,"anla artik aptal mahluk, yok duygu, paylasim, sevgi vs." diye...
Kalbim yillardir yarali benim biliyorsun; ama ayni aciyi ikinci kez yasamak cok koydu be hayat. Kili kirk yarip her kelimeden makale dolusu anlamlar cikartip elimde, bos bir havan icinde, kaldi yuregim. Neden anlam yukledigimiz insanlar lugatlarindan ilk bizleri cikartir? Neden kalbimizi acip mert bir sekilde "iyi ki varsin" dedigimiz de aldigimiz cevap "yok ol" seklinde ya da bu minvalde olur?
"Doga Kanunu" dedigimiz olgu her kaldirim tasinin altindan cikmak zorunda mi? Ikinci kez yuregim isinmisti be hayat, ikinci kez kalbim bunca huznun arasinda elinde dumen mutluluga yelken acmisti. Haklisin bu da bir "dumen"mis... Neden bu kadar ince dusunen bir insan olarak sectin beni? Ya da neden butun "detaylari" bana yukledin, kendin bu kadar "yoz"ken? Her seferinde "dehlizlerine kapan" diyorsun bana! Gulumsemek yerine icten gulmek benim de hakkim olmali. Tamam yokus cikmadan manzaranin keyfini suremeyecegimi ben de biliyorum; ama neden guzel bir patika yerine her seferinde "yalcin kayaliklardan" yuvarlanmak zorunda kalbim?
Anlayisli, mantikli, saygili, hosgorulu olmak istemiyorum artik hayat! Odun olmak istiyorum ben de. Senin gibi, onun gibi... Seni iki kelimeyle ozetleyen felsefeyi, "koyan makbuldur", ben de icsellestirmek istiyorum. Kalbimi yuzustu birakan insanlari ben de birakip gitmek istiyorum, olmuyor olmuyor olmuyor... "Ben insanim!" dedigim surece yapamayacagimi biliyorum. Bunu sen de bildigin icin hep belalti vurmak zorunda misin?
Sevdigimin gozundeki beni gormek istiyorum ben de. Elimi simsiki tuttugunda "sen benimsin" duygusunu hissetmek istiyorum. Dokunusunda, bakisinda, gulusunde o "sahiplenmeyi" gormek istiyorum artik. Ayni yatagi paylasan iki farkli beden olmak degil, yek vucut olmak istiyorum. Sabah omzuma dokunacak bir buseye tebessum etmek istiyorum. Elimi sakaklarinda gezdirip kalbinin ustune koydugumda yakaladigim ritmin hayatimdaki en guzel beste olmasini istiyorum. Yoklukta ekmegimi paylastigim insanin sevdigim adam olmasini istiyorum.
Ne mal-mulk, ne para-pul, ne etiket, marka ya da kapital carkin zavalli kurbani olmus bir beden istiyorum senden hayat. Ne kas yaparken kendini abartip beynini de "kas"tiran bir adam... Deger yargilarimizin "biz" noktasinda birlestigi bir yurek... Bedene degil yurege baglanmak. Sozde degil, ozde; aski, sevgiyi ya da paylasim adina bu duygunun adi her neyse bunu hissedebilecegimiz bir "biz" olmak..
Dur dur sen soyleme, ben anladim. Haklisin beni guzel anlatiyor bu sarki: " buyu de baban sana acilar alacak, yokluklar alacak..."
Yapma artik bunu! Hep bilmedigim yerden soruyorsun sorulari hayat, cevaplarini sen bile verememisken...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder