Antep yeli...

Insanin dostuna yasadigi ve cok da secenegi olmayan bir sehri tanitmasi ne zormus... Can dostum geldi Antep'ten. Gunler oncesinden planladigim her seyi yapmaya calistim ilk gun icin.


Otogardan aldim arkadasimi, siki siki sarildim once. Ne ozlemisim... Hemen basladim anlatmaya once surada kahvalti yapacagiz, sonra sahile inecegiz, sonra yine deniz kenarinda cay iceriz, bak falan yer acildi orada da otururuz, soyle bir sehri turlariz vs vs... Garibim 15 saat yol cekti, ustune benim yuzumden ordan oraya suruklendi :) 


Ama ne yapayim hayatinda 4. kez deniz gorme sansi oldu canim arkadasimin, ben de sahilde oturulacak gezilecek neresi varsa her yere goturdum. Ici acilsin, butun kotu duygulari denize salsin diye... Otururken bana dedi ki: " Simdi neden senin universitedeyken her ay deniz gormek icin eve geldigini daha iyi anliyorum". Konya'da okuduk universiteyi ve Ic Anadolu'da yasayan arkadaslarin affina siginarak soyluyorum, gercekten yasanacak yer degil, en azindan benim icin.


Gozlerini mavi ve yesile acmis bir insan olarak deniz olmayan yerde nefes aldigimi hissetmiyorum. Havasi yavan, insan tuhaf karasal iklimin. Daha sert, daha sivri... Cok zorlandim o yuzden okurken. Frekansimiz hic tutmamisti Konyayla. Hep eksik bir seyler vardi... Oyle ki 4.yilin bitiminde ayrilirken arkama bile bakmadim. Ozledigim sadece dostlarimdir, paylasimlarimiz ve guzel anilarimizdir.


Hala daha Ankara'ya ya da deniz olmayan bir sehre yolum dusse hemen isimi bitirip donerim.Bir gun az kalmak kardir benim icin.


Neyse tum gun gezdik, yedik-ictik, bol bol yad ettik universite anilarimizi. Artik feneri sondurup eve geldigimizde garibim "Huzur artik basim donuyor, deniz carpti beni, yatayim" dedi :) Kiyabilir miyim hic? Hemen hazirladim yerini, misil misil uyuyor simdi. 


Gozundeki mutlulugu gormek yetti bana denize bakarken. Sanki bir sey kaciracakmis gibi ne zaman soz sukuta gecse gozu denizdeydi can dostumun tum gun. Hic rahatsiz etmek istemedim, biliyorum cunku ozlemini. Bir ara sohbet ederken ablam dedi ki dostuma:" Hayatinda ilk denizi ne zaman gordun?" Cevap:"ilkokul 4'te abla"... Icim gitti resmen. Sonra bir kez daha sukrettim bizi bu nimetten alikoymayan Yaratici'ya...


Tabi program akisi henuz bitmedi. Yarindan itibaren civar illeri de gezdirmeye calisacagim arkdasima elimden geldigince. Kendimi turist rehberi gibi hissediyorum. Bir de garip olan her gun alistigin manzarayi bir baskasina anlatmak cok tuhafmis. "Yani deniz iste" deyip geciremiyorsun ya da "aman bir mecburiyet caddesi var git-gel; iki mekan var sahilde otur orda deniz seyret"le olmuyormus...


Cok mutluyum. Kalbimin ozel bir sahibi olmasa da canimdan ote dostum yanimda ya gerisi muhim degil. Simdi yatmam lazim, malum yarin turlamaya kaldigimiz yerden devam edecegiz. Ha blog bu arada bir kac gun rotarli olacak muhtemelen sonraki yazim, haberin ola:)